In mijn hoofd zit een stem die niet zo fijn is, die nare dingen zegt, mij opjaagt en die wil dat ik alles perfect doe. Die zegt dat anderen mij vaag vinden of anderen mij dingen zelfs niet gunnen. Deze stem zegt dat ik mensen niet jaloers mag maken of dat ik een ander voor moet laten gaan, dat ik altijd moet helpen, ook al ben ik zelf heel moe, dat ik niet mag kiezen voor mezelf en ik maar beter niet teveel opval.

Heb jij dat ook zo’n stem? Die dingen tegen je zegt? Ken je die? En is die ook zo streng? Of zegt die bij jou juist weer andere dingen?
Ik herken hem gelukkig steeds beter en schrok hoe dominant die was, maar dat is afgelopen! Tenminste zoveel als mogelijk :). Het stomme is dat ik zo lang in dat geklets geloofd heb en natuurlijk regelmatig nog in geloof.

Een aantal jaar geleden deed ik mee aan een Vipassana-retraite, een meditatie-retraite van 15 dagen stilte. Na 4 dagen geklets in mijn kop viel alles stil. Ik werd ontroerd door het licht tussen de bomen en het licht in mijn eigen ziel.

Ontroerd door alleen al te kijken naar de vogels, die uren waren nooit saai. Die momenten voelden zo naakt, zo levend en zo intiem, alles ontmoette alles in een directe onmiddellijkheid.

Mijn hart sprong op dat moment open en tranen biggelden over mijn wangen bij het kijken naar mier. Alles leeft, is dat geen overweldigend wonder?
En dan ineens was het helemaal weg, kwam het geklets weer terug, de wereld werd grijs en saai. Gedachten kwamen op als ‘hoe lang moet ik nog zitten?’, ‘wanneer is het pauze?’ en ‘wat is het heet!’. Want er was op dat moment een hittegolf gaande in Nederland.

Je zou kunnen zeggen dat ik weer uit het paradijs klapte, terwijl er feitelijk niet echt iets was veranderd, alleen luisterde ik weer opnieuw naar dat dominante geklets in mijn kop. Wat in feite niets is, alleen maar een gedachte zonder enige substantie.

En het wonderlijke, als dat hoofd stil valt of je aandacht wordt verschoven naar je ware zelf, dan is alles ineens veel eenvoudiger en tegelijkertijd ontstaat er een besef dat wij leven in een grandioos mysterie die wij bij lange na niet kunnen begrijpen met ons verstand.

Deze stem noem ik het valse-zelf, omdat het niet is wie je in essentie bent.

Eigenschappen van het ware-Zelf
Eenvoud, ontroering, stilte, verwondering, dankbaarheid en vreugde.

Eigenschappen van het valse-ik
Verwarring, ingewikkeldheid, druk, verkramping, zorgelijkheid, ongeduld, gezwoeg, schuld, verwijt, beoordeling, vergelijking, juiste keuze willen maken, verwachting, somberheid, terugtrekken, trots, perfectionisme, controle etc.

Kortom het valse-zelf geeft veel gedoe!
(deze lijstjes zijn geïnspireerd op wat in het boek staat van Jan Kortie: Mijn ziel wil zingen)

In dit soort geklets en in dit soort beelden geloven we collectief, deze beelden vormen gedoe in onze wereld (lees lijden, oorlog en honger). Ik besef me steeds sterker hoe zonde dit is. Bij mezelf, bij mijn cliënten, maar ook op wereldwijd niveau zijn we collectief gehypnotiseerd door de innerlijke vervormde stemmen, overtuigingen en beelden.

En deze stemmen creëren geen paradijs. Ze zijn een repeterende echo van het verleden en zeggen feitelijk niets over het heden. Zie je nu dat het paradijs in feite een verschuiving is van perspectief? Iets wat jij alleen maar zelf kunt doorzien!

Elke handeling die voortkomt uit de onmiddellijke ervaring van puur bewustzijn zijn onbeschrijfelijk krachtig en creëren vrede. Denk aan mensen als Jezus, Nelson Mandela en Gandhi, die zijn niet tegen de ander. Zij beseffen dat er geen tegen bestaat, geen ander zelfs, maar alleen een wij. Dat is waar zij voor strijden.

En wie ben jij in essentie?
Wat is jouw antwoord op die vraag?

Als je gaat doorzien dat deze langspeelplaat alleen maar onzin vertelt, waar je niet blij van wordt, die chaos en ellende veroorzaakt, waarom zou je er dan nog naar luisteren?
Ook een goede vraag om eens aan jezelf te stellen!

Misschien wil je nog steeds controle houden, ben je bang voor de kwetsbaarheid, bang om echt te vertrouwen of bang om echt te leven? Mogelijk omdat je dingen hebt meegemaakt die te pijnlijk waren of omdat je nooit iets anders is verteld?

Het doorzien van het valse-ik gaat niet van de ene op de andere dag, is mijn ervaring, zoals ik ook al eerder beschreef en heel soms ook wel.
Dit gedichtje is een prachtige metafoor van het misverstand:

Ik was te Cadzand aan het strand
getuige van een misverstand,
toen ik twee golven hoorde spreken
precies voordat ze zouden breken.
De ene riep: ‘Het is gedaan,
wij zullen hier te pletter slaan!’
De ander zei beslist: ‘Welnee,
je bent geen golf, je bent de zee.

Hein Stufkens

Want hoe je het ook went of keert, je bent geen golf, je bent een onderdeel van dit ongelofelijke wonder, een onderdeel van de zee van bewustzijn. Dit inzien maakt het eenvoudiger en opent de poort naar Leven met een grote L en is de opmaat naar een nieuwe wereld, want de wereld is in jou.

Wil je meer lezen over je ware natuur? Lees dan mijn e-bookje: Ontdek je ware natuur. Je ontvangt het gratis als je je aanmeldt.

Liefs Anne-Marie